Teammate. Soulmate

Hindi ko na matandaan kung kelan kami unang nag-usap o naging malapit sa isa't isa, basta ang alam ko nagkatabi kami isang araw. At mula noon, hindi na kami naghiwalay. 

Unang araw ng klase, naghahanap kami (my girlfriend) ng kaklaseng may pinakamaayos na mukha. Haha. Kung titingin ka nga naman sa kanilang lahat, isa sya sa pinakamatino... at kakaiba. Hindi sya palakausap, tahimik langnasa grupo sya ng mga babae, mukha syang emo dahil sa pormahan nya, sa maalon at mahaba nyang buhok. Higit sa lahat, sa balbas nya. Sa tingin ko, dahil sa misteryoso nyang appeal na 'to ang dahilan kung bakit marami sa amin ang binoto syang presidente ng klase, mukhang responsable. 

Habang tumatagal, isa-isa kaming nagkakakilanlan. Nagkukuhaan ng numero at kung anek-anek. Karamihan naka-globe, bilang ang mga tulad kong naka-smart. Si choco butternut (hindi tunay na pangalan), unang naging malapit sa'kin, naka-smart din kase. Matanda sya sa usual na age namin, pero okay lang. Hindi ganun ang turing namin sa kanya dahil mukha lang din syang bata, magaling makisama, makulet, kaibigan. Ito rin 'yung panahong tornado ang buhay ko, nagawa kong masabi sa kanya lahat. Nakikinig sya at nagbibigay ng pansamantalang solusyon, gumagaan naman ang pakiramdam ko. Malalim-lalim rin ang pinagsamahan namin, lumalim. Pero may kulang, basta may kulang. 

Isang araw, sa dome. Habang walang ginagawa, pinangunahan kami ng trip ng isa naming kaklase, parang spin-the-bottle. Ang matapatan ng bote, sasabihin kung sino ang "crush" nya sa room at kung bakit. Una yata akong natapatan, edi si choco butternut ang sigaw ng puso ko, kung bakit? Maganda boses. Haha. Charot. At nang tumapat kay boy balbas, nahihiya pa syang sabihin. Haha. Hindi ako nagkamali, si krispy kreme (hindi rin tunay na pangalan) nga. Nakita ko kasing  binoto nya 'nung nag-eelect kami ng officers. Haha.  

Natukso akong bumili ng globe na sim dahil sa girlfriend ko, hindi ko na rin matandaan pero ako nga siguro ang unang nagtext kay boy balbas. Haha. Wala naman syang ibang ikinakamusta sa'ken, puro choco butternut. 'yon lang kasi ang alam nya. Haha. Nasubaybayan nya ang parallel love story namin. Dumating pa nga sa punto na mukhang espiya ko sya sa grupo nila. Haha. Hindi ko na rin matandaan kung bakit parang ilang buwan ang nakalipas, hindi ko na pala binalik sa pagkakasaksak ang smart ko. Siguro dahil takot akong harapin ang mga bagay na naroon. Nailang yata ako. Habang si boy balbas naman ang nakausap ko, mukhang unfair kung buhay ko lang ang susubaybayin namin. Naikwento nyang may dine-date sya, nakilala nya noong enrollment. Isang makina. Haha. Itetext sya pag gusto syang makita at hindi rereplyan pag ayaw nya. Hanggang sa walang nangyari. Nilubayan nya rin. Mahilig syang magkwento ng mga pangyayari sa buhay nya nang hindi nagbibigay ng pangalan, ang abstract tuloy. Haha. Si  Lady Green na tanging itinuturing nyang bestfriend na sa totoo lang eh na-in love rin sya at si Red Ribbon na ka-spark nya. Ang sinusubaybayan namin, si choco butternut at Red Ribbon. Hehe. 

About last week of November, I went to visit one of my closest friend which is choco butternut's peer. Hindi ko inaasahan na pupunta rin sya. Dead air. Pero okay lang, kahit medyo kinakabahan. I thought it will be the start of something new. Masaya akong umuwing pinanghahawakan ang ngiting iniwan ng araw na 'yun. But I was all wrong.

December. May activity ang CWTS sa Luneta at sumama ako kahit wala akong ibang kakilala dahil nandoon SYA. Pero iba ang nangyari. Parang may inililihim ang buong klase sa'ken. Hindi ko maintindihan. Nang dumating sa lugar, hinihintay nang lahat si krispy kreme, lalo na sya. Mukhang alam ko na. Nalungkot ako. Hindi ko maipaliwanag. Nagpunta kami sa Manila Bay para hintayin ang paglubog ng araw at nilubugan ako ng araw na saksi sa lungkot na hindi maalis sa mukha ko. Nag-iisa. Nakita ko sya, tahimik rin. Hindi ko talaga maintindihan. 

Oras na para umuwi na kanina ko pa gustong-gustong gawin. Pilit pa nila 'kong isinasabay sa kanila. Oo na lang. Habang naglalakad papaunta sa sakayan, isang eksena ang malinaw na nagtapos ng kung anumang espesyal na chuva ang namagitan sa'men. Paalam na lang. Hindi ako sumabay sa kanila. Bumaba ako pagkababa ng ibang kasama. Nakatanngap ako ng text galing sa kanya ng makauwi ako, nagtataka sya kung bakit bumaba ako agad, maging kung bakit ako tahimik at sinabing iniisip nya ako habang pinagmamasdang lumubog ang araw. Wala na 'kong gustong sabihin.

Hindi ko maikwento ng buo at maayos kay boy balbas ang buong istorya kaya gumawa ako ng sulat. Nalungkot rin sya para sa'kin at hindi ako iniiwan.  Mukhang sya nga talga ang nalungkot. Haha.

Nang sumunod na araw, may kakaibang kaganapan sa klase na parang ako lang ang hindi nakakaalam. Nang magkita kami ni boy balbas, bago ko iabot ang sulat, ikwinento nyang nakita nya sila sa LRT station at hawak ni krispy kreme ang Blue Magic paper bag na galing kay choco butternut. Sorry for me. That's how our parting time ends.

Pilit akong tinutukso at pinagsasalita ni boy balbas ng nararamdaman ko, gusto nyang aminin ko na nasasaktan ako in his face. Haha. Pero medyo natuwa ako, mabuti nang maaga. At least nalaman ko, ganun pala sya. Sa ginawa nya, nagpakilala sya. At wala kaming dapat pag-usapan tulad ng gusto nilang mangyari. Okay na 'yun. Okay na okay.

January 12, umepal kami sa program nila. Haha. nakikain pa ng donut na inihanda ni krispy kreme para sa espesyal na pagtanggap kay choco butternut. Cell phone ko pa ang ginamit na pang-cover. Hahaha. Nakakaloko nga ang eksena. See the twist? Exchange partners. Haha. Lahat sila'y nakalapit sa bagong magsinta, samantalang ako... nandun sa hindi mababakas ang nais ipahiwatig ng aking mukha. Di bale, kasama ko naman sya. Nandun sya sa lahat ng panahon na I can't almost hold back my tears, pero hindi. He holds it. Haha. 

Kamusta naman sya? May together again ang batch nila at nandoon si Lady Green at Red Ribbon. Pareho nya silang binigyan ng origami cranes na sya mismo ang gumawa. Masayang-masaya sya. Dahil ito ulit ang pagkakataong nakapag-usap sila matapos ang bonggang tampuhan bago sila grumadweyt. 

Pareho ng kurso namin si Red Ribbon, 'yun nga lang malayo sya. Kaya they rely on texting. Isang maswerteng activity ang gaganapin sa unibersidad nila na makakasama kami. Pili lang ang isasama at dahil presidente sya, sya ang mamimili at syempre kasama ko. Haha. Marami sana kaming pagkekwentuhan tungkol sa Red Ribbon nya kaso hindi kami nagkatabi sa bus dahil sa joker naming kaklase. Haha. 'yun lang talaga ang pakay ng pagsama namin, ang makita sya. Este ang magkita sila. 

Lunch time, inabangan nya ang text ni Red Ribbon. Lumabas sya ng area, naiwan ako at hinihintay ang pagbalik nya baon ang kwento nila. Haha.

Medyo matagal at naihi na ko, lumabas ako at naghanap mg C.R. Paglabas ko ng banyo, nakaupo na sya roon at parang wala sa sarili. Naisip ko kung chichikahin ko sya sa ganung moda nya, mukhang wala akong mapapala kaya hindi ko na muna sya pinansin. Lumabas kami ng joker naming kaklase at naglibot. Pagbalik namin, kasama na namin sya. At itinuro nya kung saan sila kumain. Sa pagkakakwento nya sa'kin, mukahang dismayadong-dismayado sya. Sa kung anong dahilan? Ang bagal kasi nya. Haha. 

ETO NA TALAGA...

Kinabukasan, tinext nya ko. Sa pagkakatext nya, parang tinakdaan nyang kailangan ko talaga syang samahan. Sa City Hall, magsosolicit para sa Socio Week.

Kakatapos lang ng basketball game at didiretso na nga kami ng City Hall. Kaming dalawa. Nagtataka na ang mga kaklase namin, lagi kasi kaming magkasama. Kahit sa pagkain, sya na rin ang madalas na kasalo ko. Pati nga ang girlfriend ko nagseselos na. Haha. Pero never mind. Haha.

Habang nasa byahe, hindi ko naman tinatanong pero paulit-ulit sya. Hindi na raw nya ite-text si Red Ribbon. Kung bakit? Basta raw, hindi na. Kahit pa "in me" na rin daw yun sa kanya. Labo ni pare. Pero, ayun. Hindi na raw talaga. Baka si Lady Green na? Haha. Hindi rin daw. "Don't get me wrong", sabi nya. Okay, na parang hindi naman kapani-paniwala. Hahaha.

February 6, hindi ko inaasahan. Bumigay si gago, nainlab na pala sa'ken. Haha. Ilang oras yata kaming nagtatanungan sa labas ng room habang sila nagpoprogram sa loob. Hindi ko alam ang isasagot ko. Gusto ko na nga syang takasan. Haha. Sa huli, umo-o rin ako. Bakit naman hindi ko pagbibigyan ang pinakamabuting kaibigan? 

Parang wala namang nagbago, ganun pa rin kami. Kwento lang ng kwento. Siguro naging mas espesyal lang dahil nadagdagan ng love letters at kung anu-anong kakesohan ang relasyon namin. Haha. Nakakatawa, para 'kong may tuta. Hahaha. Sinusunod nya lahat ng gusto ko, pero ang pinakagusto ko... Hindi nya kinukunsinti ang mga bagay na hindi maganda. Nagagalit sya pag nasasampal ko sya at pag sumosobra sa panlalaet. Hahaha.

Hindi ko na patatagalin pa, umabot ng tatlong buwan ang panliligaw nya. At simpleng "saranghaeyo"  ibinigay ko sa kanya. Haha. Wala akong dapat pagsisihan ng bigyan ko sya ng permisong ligawan ako, lalong wala akong dapat pagsisihan ng sinagot ko sya. Ako na yata ang pinakamaswerteng babae sa mundo. San ka makakakita ng tulad nya? Hindi nya ko binigyan ng dahilan para magalit sa kanya (ako ang sakit ng ulo nya, haha), hindi pa yata ako umiiyak ng dahil sa kanya. Hindi man sya katulad ng iba na mukhang tough guy, he secures me in his own way. Hindi man sya magaling kumanta, kakaiba naman ang talent nya. Sinong lalake pa ang magkakainteres sa pagtutupi-tupi ng papel? Hindi man sya palaging libre pero laging may oras na nakalaan para sa'ken. Agad na natataranta pag hindi na 'ko matanaw ng mga mata nya. Agad na inaayos ang anumang mapansin na gusot. Hindi sya 'yung tipikal na boyfriend na taga-hatid sundo lang, katext or what. Lagi syang higit sa iba. He's always more on what is due.  Hehe. Ang hindi ko makakalimutan eh, isa syang huwarang anak. Haha. Idol ko 'tong boy balbas na 'to. Sino pang kakilala mo ang nasa tamang edad na at lalaki pa na hindi pa rin pinapayagang makasama sa mga party party lalo na kung gabi? Hindi sya sumusuway sa magulang. Kung sa iba 'yon, baka naglayas na. Pero sya, hindi. Naiintindihan nya. At, hindi pa, kailanman... na nakaligtaan nya ang valentines day namin. Haha. Sorry ah, ako kase madales eh. Hehe. Alam na alam nya ang mga bagay na makakasaket sa'ken. Nakilala nya na nga siguro ako. Wala na 'kong mahihiling pa sa isang lalakeng may balbas na 'to na hindi naman emo, maniniwala ka ba pag sinabi kong Sara Bareilles din ang mga type nya? Haha. Kakaiba talaga. HIndi rin nanood ng Horror films at hindi nagyoyosi. Walang bisyo. Wala na talaga 'kong mahihiling kundi, matuto sana syang magbisikleta. Haha. 

Sa ika-pitong buwan na 'to, ito lang nag masasabi ko. Hindi nakakasawa ang mukha mo. Ang relasyon natin kung ilalarawan ay palaging bago. Parang laging kahapon lang. Walang nagbabago. Paulit-ulit ngang sinasabi, "Walang permanente sa mundo kundi ang pagbabago" at natutuwa ako dahil nakakasabay tayo sa pagbabago. :)

This is the Last Time I'll fall in love. ♥